قلب سرزمین عجیبی است زیرا هم زادگاه عشق است هم ارامگاه عشق

همیشه نگاهی رو باورکن که وقتی از اون دور شدی در انتظارت بمونه

پاییزحرف تازه ای برای گفتن ندارد


اماهرگاه ازمعبربادهابالامی رود


چه زود درخت هابه گریه می افتند.

درون کوچه قلبم چه غمگینانه می پیچید صدای توکه می گفتی به جز تو دل نمی بندم

برو دیگر که دل ازغم رهاکردم خداحافظ که دیگربرنمی گردم...........

زخمی ازدوست داشتن ان به ظاهر دوست بر دلم نهاد.

که علاج دردم رارهایی می دیدم وبس.من این دوست داشتن

 رانخواستم ارزانی انهاکه برهراحساس پلیدی نام این واژه گران را

می گذارند و چشمهایشان نجابت بال و پر سوز پروانه را

گرد شمع نمی بیند تامعنای دوست داشتن رابفهمد و از این نام

مقدس سواستفاده نکنند.ای کاش وقتی نیلوفری می گرید نگوییم

کاری از دستمان بر نمی اید می توانیم شانه هایمان راباسخاوت دراختیار

هق هقش بگذاریم.عادت کنیم اگردر یه شب تاریک مهتاب شدیم

نوری بر ویرانه کلبه ای بخشیدیم روزی نیش خنجری نشویم قلب

نقره ای ساکنان او را بشکافیم.اگربه عابری خسته از راه گفتیم دوستت

 داریم چشمان پر ازناز و تمنای او رابه این بهانه شبنمی نکنیم.

اما....اماافسوس که بهره من ازدوست داشتن حرفها غیر از این ها نبود.........

نه ازخاکم نه ازبادم     نه دربندم نه ازادم     نه ان لیلاترین مجنون

                            ************

نه شیرینم نه فرهادم     فقط مثل توغمگینم     فقط مثل تودلتنگم

                            ************

اگرابی تر از ابم     اگر همزاد مهتابم     بدون تو چه بی رنگم     بدون تو چه بی تابم...................................

بی توتنهاترین مسافردیارعشقم

دیشب ترنم باران چشمان پرصداقتت متروکه قلبم رابه لرزه دراورد.

لبخندغمگین ات صومعه وجودم رادرهم شکست

سکوت سنگین ات رنج قناری های دراسارت رابه یادم اورد

افتاب من غروب نکنی که شاخه افتاب گردانی ام که به امید

تو سربرافراشته ام

کاشانه من ویران نگردی که اواره ای بی پناه ام درراه مانده به امید

رسیدن به کوی تو بی تو من هیچ ام

امشب ازاسمان دیده توروی شعرم ستاره می بارد   

درسکوت سپید کاغذها پنجه هایم جرقه می کارد

شعر دیوانه تب الودم شرمگین از شیار خواهش ها

پیکرش رادوباره می سوزد عطش جاودان اتش ها

اری اغاز دوست داشتن است گرچه پایان راه ناپیداست

من به پایان دیگرنیندیشم که همین دوست داشتن زیباست

ای دستهای عاطفه بارمن تو تکیه گاه من

در چشم های پاک تو من خیره مانده ام

وز عمق بی کسی باقلب پرنوید

اوازی ازامید درپیشگاه چشم توای خوب خوانده ام

شاید مرا ازدام مصیبت رهاکنی

شاید نگاهی ازره لطف وصفا کنی شاید وفا کنی

شاید به من عنایتی بهرخداکنی

شایدکه در تلاطم این عمرپرسکوت ماراصداکنی

این رابدان که من نام تورولحظه به لحظه خودصداکنم

این رابدان که من با یه اشاره ازنو جان را فدا کنم

گوهر خود را مزن بر سنگ هر ناقابلی

صبر کن گوهرشناس لایقی پیدا شود